Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Μια "αιρετική" άποψη για τις γάτες...

Η Ελένη Αθανασούλη, διακεκριμένη νομικός και συγγραφέας, δημοσίευσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στο άρθρο "Οι γάτες γυρίζουν πίσω (μια αλληγορία για τον νεο-ναζισμό)". Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα αυτοτελές "άρθρο μέσα στο άρθρο", που φωτίζει μια φιλοσοφική άποψη συμπληρωματική ως προς (και όχι κατ' ανάγκη ασύμβατη με) αυτήν του πρωτογενούς κειμένου. Παραθέτω το εξαιρετικό αυτό σχόλιο της αναγνώστριας του Aixmi.gr.

Κύριε Παπαχρήστου,

Με σαγηνεύει ο τρόπος που προσεγγίζετε τα πράγματα. Βλέπετε μια αξιοθαύμαστη πλευρά τους και την τονίζετε και την χρωματίζετε με όλη την ευαισθησία που μπορεί να έχει ένας ιδιαίτερα καλλιεργημένος άνθρωπος. Εγώ πάλι, αιρετική, σαν από μια μόνιμη επαγγελματική ασθένεια (της προβολής ενστάσεων), παρακολουθώ το διανοητικό παιχνίδι, και ψάχνω την αίρεση.

Τη βρήκα, νομίζω, και τώρα! Ας υποθέσουμε λοιπόν, πως οι σκύλοι είναι πιο συμπαθείς γιατί ξεχνάνε το παρελθόν τους, γιατί προσαρμόζονται στο νέο περιβάλλον, και γιατί μένουν παντοτινά πιστοί στο αφεντικό τους, ενώ οι γάτες όχι, γιατί έχουν άποψη και προτιμήσεις άσχετες από εκείνες του αφεντικού τους. Οι γάτες, λέτε γυρίζουν πίσω. Ίσως να εννοείτε ότι είναι οπισθοδρομικές, αφού δεν τραβάνε μπροστά. Ίσως, όμως, δεν είναι από φόβο στο άγνωστο μέλλον, αλλά από αγάπη στη ζεστασιά, τη στοργή και τη φροντίδα που βρήκαν στον τόπο που γεννήθηκαν. Το ίδιο δεν ισχύει για όλους μας, σε κάποιο βαθμό, ακόμη κι αν έχουμε φύγει; Από τον τόπο αυτόν, άλλος φεύγει και ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του (και οι πεταμένες γάτες το ίδιο κάνουν), άλλος θυμάται τον τόπο τούτον μια ζωή και θέλει να ξαναγυρίσει, και να νιώσει εκείνο τον παλιό παλμό και το χάδι. Εκεί, που άνοιξε τα μάτια του στον κόσμο.

Το κριτήριό που υπαγορεύει την προτίμησή σας στους σκύλους, ίσως είναι η υποταγή τους στον άνθρωπο και η αναγνώριση της αυθεντίας του. Εξάλλου, η υποταγή τους, δείχνει ότι η προσωπική μας σχέση με τα συμπαθή κατοικίδια και η συμβιωσιμότητα – συντροφικότητα που μπορεί να έχουμε θα είναι επιτυχής.

Με αφορμή το άρθρο σας σκέφτηκα, ότι εμείς όμως, ως ανθρώπινες υποστάσεις, καμμιά φορά ζούμε/φερόμαστε σαν γάτες ή σκύλοι.

Εξηγούμαι: Μπορεί οι καιροί να άλλαξαν και νέες πολιτικές ιδέες και μέθοδοι να εμφανίστηκαν και να εφαρμόζονται στον κόσμο, και είναι πράγματι καλό να μεταδίδεται το πνεύμα της προόδου, αλλά, ανάμεσα σε όλα αυτά, επινοήθηκαν και νέες τεχνικές εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού.

Έτσι αυτοί που κατέχουν τα μέσα, τον πλούτο, τη διοίκηση κ.α., κατευθύνουν με κρυμμένες αλήθειες ή απροκάλυπτα ψέμματα τις διαδικασίες και τους συσχετισμούς κατά τρόπο ώστε να διαιωνίζεται η δική τους (πάσης μορφής) εξουσία και πρόσοδος και οι υπόλοιποι να είναι απλώς τα μέσα για ένα τέτοιο πορισμό σ’ αυτούς. Αυτοί χρησιμοποιούν τους ανθρώπους σαν σκύλους, τους εκγυμνάζουν στην υποταγή και τους επιβραβεύουν γι’ αυτό, κι εκείνοι πειθήνια ακολουθούν τα αφεντικά τους, μέχρι θανάτου, με τρόπαιο ένα κόκκαλο. Ενώ άλλοι, κοιτούν τους πολίτες περιφρονητικά, ως καθυστερημένες γάτες, που δεν ξανοίγονται στο μέλλον, να συναντήσουν την πρόοδο και την ελευθερία από τα δεσμά των προκαταλήψεων και της εσωστρέφειας.

Από την άλλη πλευρά, αν οι κρατούντες αναγνώριζαν πως οι πολίτες, έχουν άποψη, έχουν δικαίωμα (και θέλουν να το ασκήσουν) στην άποψη, τη διεκδίκηση, την έκφραση της άρνησης, θα υπολόγιζαν τη δύναμη του επιχειρήματος και του λόγου μας, και θα μας αντιμετώπιζαν όχι ως υποταγμένους σκύλους, αλλά ως ελεύθερες και ανεξάρτητες γάτες (για να χρησιμοποιήσω τη σημερινή σας προσφορώτατη αλληγορία), που θα μείνουμε (ή θα πάμε) εκεί που μας εκφράζει ως πολίτες, εκεί που υπάρχει σεβασμός στην προσωπική μας ζωή και ανάγκη.

Είναι εύλογο στην πολιτική κονίστρα, και μάλιστα σε εποχές πολιτκά ρευστές, να αλληλοκατηγορούνται οι πολιτικοί αντίπαλοι, εμείς όμως μπορούμε να κρίνουμε γιατί ζούμε -πολύ καιρό- στον ίδιο, μ’ αυτούς τόπο. Δεν μπορούμε ακρίτως να πιστεύουμε τον κάθε οργισμένο και ψευδόμενο εντολέα, συνωμότη, πολιτικάντη, κλέφτη, αποτυχημένο, ανεπάγγελτο-επαγγελματία της πολιτικής. Οι μακιαβελικές μέθοδοι, τα οικονομικά συμφέροντα, οι εξωνημένες πολιτικές συνειδήσεις, η εστιασμένη ατιμωρησία εγνωσμένων εγκληματιών, η καθιέρωση ταξικής ατιμωρησίας των (αιρετών, τρομάρα μας) αρχόντων, και η κληρονομικώ δικαιώματι απονομή οφφιτσίων (στους ημετέρους των ατιμωρήτων και απολαμβανόντων), είναι πράγματα αποδεκτά από σκύλους -και όχι από πολίτες- στις μέρες μας και στον τόπο μας.

Αν αγωνιστούμε να καταδείξουμε και τελικά να επιλέξουμε, αυτό που εξυπηρετεί τις κοινές ανάγκες (διαβίωση/επιβίωση/συμβίωση) όλων ημών των πολιτών μαζί, ένα είναι βέβαιο: ότι θα βρούμε αυτό που μας ενώνει και αυτό θα απαιτήσουμε από τους πολιτικούς μας. Γιατί όλοι οι πολίτες χρειάζονται, γιατρό, σχολείο, ασφάλεια, εργασία, ευρυθμία υπηρεσιών, δικαιοσύνη, κατοικία, κλπ συναφή αγαθά και υπηρεσίες.
Είναι εύλογο λοιπόν, όποιο πολιτικό κόμμα τα προσφέρει όλα αυτά και τα κατοχυρώνει, αυτό να είναι προτιμητέο από τους πολλούς, ενώ, όποιο στερεί ή δεν παρέχει τέτοια αγαθά, αυτό να μην είναι προτιμητέο και να συγκεντρώνει τις αντιδράσεις των πολιτών.

Δεν διαφωνούμε, αυτός που θέλει πολλά πλούτη, να προσπαθήσει να τα αποκτήσει, αλλά όχι σε βάρος όλων του κοινωνικού συνόλου, και κυρίως επιβαρύνοντας το δημόσιο συμφέρον για την ικανοποίηση των ατομικών του επιδιώξεων.

Οι σκύλοι, που εύκολα προσαρμόζονται, όταν βρεθούν χωρίς αφεντικό, κάνουν αγέλες, οι γάτες όμως όχι. Γιατί έχουν μνήμη και άποψη.

Ελένη Αθανασούλη

Πηγή: Aixmi.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου