Στις 14 Απριλίου του 2013 έζησα μια από τις εφιαλτικότερες εμπειρίες που είχα ποτέ σε αγώνα ποδοσφαίρου. Ήταν η περίοδος που η ΑΕΚ ψυχορραγούσε ως σύλλογος Α΄ Εθνικής, αφού η παραμονή της στη μεγάλη κατηγορία κρεμόταν κυριολεκτικά από μία κλωστή…
Τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς στο ΟΑΚΑ τα εξιστόρησα άμεσα σε άρθρο μου στο «Βήμα». Ξαναδιαβάζοντάς το σήμερα, συνειδητοποιώ πόσο αφελής υπήρξε τότε η προσέγγισή μου υπό το κράτος ψυχικής φόρτισης! Γιατί, η εξέλιξη των πραγμάτων στην ΑΕΚ κάθε άλλο παρά επαλήθευσε, στη συνέχεια, τον συναισθηματικά φορτισμένο επίλογο του άρθρου…
Όσοι έζησαν τα γεγονότα αυτά, δεν μπορεί παρά να παρατήρησαν τις ομοιότητες με τον πρόσφατο αγώνα κυπέλλου ΑΕΚ-Ολυμπιακού, στο ίδιο γήπεδο: Η ΑΕΚ δίνει κρίσιμο παιχνίδι, παίζοντας ποδόσφαιρο κατώτερο των περιστάσεων… Το σκορ μένει στο 0-0 ως τα τελευταία λεπτά, όταν ο αντίπαλος πετυχαίνει τέρμα… Μερίδα «οργανωμένων οπαδών» εισβάλλουν στο γήπεδο (άγνωστο πώς τα κατάφεραν, ενώ υποτίθεται πως υπήρχε αυστηρή περιφρούρηση) κινούμενοι απειλητικά κατά πάντων… Ο διαιτητής διακόπτει το παιχνίδι εις βάρος της ΑΕΚ…
Το θεωρώ χρήσιμο (έστω κι αν αποκαλύπτει το μέγεθος της τότε αφέλειάς μου – ή, ίσως, ακριβώς γι’ αυτό!) να παραθέσω στο αναγνωστικό κοινό του Aixmi.gr το άρθρο μου στο «Βήμα» της 16-4-2013. Είναι ίσως η μόνη καταγεγραμμένη ζωντανή μαρτυρία τού τι συνέβη μετά τη λήξη του αγώνα, όταν ο κόσμος, σε κατάσταση πανικού, προσπαθούσε να απομακρυνθεί από το ΟΑΚΑ, το οποίο είχε μετατραπεί σε έναν τεράστιο θάλαμο αερίων! Και είναι επίσης η μαρτυρία τού πόσο κοντόφθαλμοι υπήρξαμε τότε προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τα γεγονότα… Παραθέτω το κείμενο του άρθρου με μερικές πρόσθετες λεπτομέρειες και μικροδιορθώσεις.
————————————————-
Θα μιλήσω με γεγονότα και μόνο, έτσι όπως τα έζησα. Γιατί, αν αφήσω ελεύθερο να εκφραστεί το συναίσθημα, ίσως να πω και πράγματα που δεν πρέπει…
Ολυμπιακό Στάδιο, 14-4-2013. Απομένουν δύο λεπτά (θεωρητικά) για να τελειώσει το παιχνίδι ζωής και θανάτου, ΑΕΚ-Πανθρακικός. Στο σημείο εκείνο, η φιλοξενούμενη ομάδα πετυχαίνει τέρμα και οι πύλες της κολάσεως ανοίγουν διάπλατα!
Από μια κερκόπορτα της εξέδρας (αλήθεια, πώς έμεινε αφύλακτη;) ξεχύνονται στον αγωνιστικό χώρο μερικές εκατοντάδες αλητών, μέλη στη συντριπτική πλειοψηφία τους – αν όχι στο σύνολό τους – της μεγαλύτερης οργάνωσης νεκροθαφτών της ΑΕΚ. (Επισήμως αυτοαποκαλούνται «οπαδοί»…) Επιτίθενται στους παίκτες των δύο ομάδων, επαναλαμβάνοντας τις αθλιότητες που είχαν διαπράξει πριν δύο χρόνια, στο ίδιο γήπεδο, κατά τη διάρκεια του Τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος.
Σε αντίθεση με τον τότε διαιτητή, ο οποίος κακώς δεν είχε διακόψει το παιχνίδι αφαιρώντας τη νίκη και το κύπελλο από την ΑΕΚ, ο τωρινός εφαρμόζει κατά γράμμα τους κανονισμούς κηρύσσοντας τον αγώνα διακοπέντα και στέλνοντας την ΑΕΚ οριστικά στον υποβιβασμό! Οι κάφροι εισβάλλουν στο χώρο των αποδυτηρίων αλλά απωθούνται από δυνάμεις των ΜΑΤ. Από παντού ακούγονται εκρήξεις…
Αποφασίζουμε με τη γυναίκα μου να βγούμε από το γήπεδο, φοβούμενοι τα χειρότερα. Κινούμαστε προς το σταθμό του ΗΣΑΠ. Την ώρα που ανεβαίνουμε στην αποβάθρα, ένα τραίνο ετοιμάζεται να ξεκινήσει για Αθήνα. Είναι υπερπλήρες, έτσι αποφασίζουμε (μοιραίο λάθος!) να περιμένουμε το επόμενο. Το οποίο καταφθάνει μετά από λίγο. Γεμίζει ασφυκτικά, αλλά τούτη τη φορά δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε: οι ήχοι απ’ τις εκρήξεις που δυναμώνουν δείχνουν πως κοντοζυγώνει η θύελλα στον ηλεκτρικό!
Βλέπουμε ξαφνικά να ξεπροβάλλουν απ’ τις ηλεκτρικές σκάλες, τρέχοντας, μερικοί από τους χούλιγκανς. Μπουκάρουν στο βαγόνι, φωνάζοντας με έκδηλη αγωνία: «Οδηγέ, κλείσε τις πόρτες και φύγε!» Οι πόρτες, όμως, δεν λεν να κλείσουν. Και τότε εμφανίζονται από τη σκάλα τα ΜΑΤ. Χωρίς να το πολυσκεφτούν, πετούν δακρυγόνα προς την ανοιχτή πόρτα του βαγονιού. Ακολουθεί πανικός, καθώς μέσα στο βαγόνι υπάρχουν κατά κύριο λόγο απλοί φίλαθλοι άσχετοι με τα επεισόδια, υπάρχουν γονείς με μικρά παιδιά. Δίπλα μου, η γυναίκα μου παθαίνει κρίση πανικού: «Πρέπει να βγω από ‘δώ μέσα… Αφήστε με να βγω!» Τρέμω για την αλλεργία της, ξέρω καλά τι θα συμβεί αν «ξυπνήσει»…
Κάποιος φωνάζει «κλείστε τα παράθυρα», άλλος «ανοίξτε τα»! Ένας τρίτος, «μη βγει κανείς έξω, μείνετε στο βαγόνι»! Αντιλαμβάνομαι πως αυτή είναι συνταγή αυτοκτονίας. Παραμερίζοντας ό,τι βρίσκεται μπροστά μας, βγαίνουμε απ’ το βαγόνι. Περνώντας μέσα από τα ΜΑΤ, φωνάζω: «Ντροπή σας, μέσα υπάρχουν παιδιά!» Με κοιτούν αδιάφορα, και κάποιος μόνο λέει: «Δεν ξέρω, κύριε, πείτε τα αλλού. Υπάρχουν εντολές!»
Λίγο έξω απ’ το σταθμό, η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Τα μάτια τσούζουν αφόρητα και ο λαιμός καίει! Αναζητούμε έξοδο απ’ το καταραμένο ΟΑΚΑ. Τη βρίσκουμε στην πλευρά προς Νέο Ηράκλειο. Βγαίνουμε ξέροντας πως είναι η τελευταία φορά… Από αύριο δεν θα υπάρχει ΑΕΚ. Πέθανε απόψε, δολοφονημένη από τους ίδιους τους «οπαδούς» της. Ή μάλλον, από μια οργάνωση σκουληκιών που τρύπωσαν στο σώμα της και της προκάλεσαν αργή σήψη, ως τον τελικό θάνατο…
Ο γενειοφόρος αρχηγός τους μπορεί τώρα να καβαλάει με αυτοπεποίθηση και ανανεωμένο αίσθημα φιλοδοξίας το παπί του! Στη νέα ερασιτεχνική ομάδα γειτονιάς που θα προκύψει από το λείψανο της κάποτε δοξασμένης Ένωσης, όλο και κάποιος θα χρειαστεί να κάνει τον πρόεδρο…
————————————————-
Η εκ των υστέρων αποκτηθείσα σοφία αποκαλύπτει το μέγεθος της τότε αφέλειάς μου! Η εισβολή των χούλιγκανς πράγματι διασφάλισε τον υποβιβασμό της ΑΕΚ. Όμως, σε πείσμα της μελαγχολικής βεβαιότητας που εκφράζει ο επίλογος του άρθρου, η ΑΕΚ κάθε άλλο παρά εκφυλίστηκε σε «ερασιτεχνική ομάδα γειτονιάς». Και το παιχνίδι εκείνης της βραδιάς δεν ήταν, τελικά, το τελευταίο της ομάδας στο «καταραμένο ΟΑΚΑ». Όσο για τον «γενειοφόρο αρχηγό» (και ιδρυτή) της γνωστής, ακραίας οργάνωσης οπαδών, απομακρύνθηκε και αντικαταστάθηκε με συνοπτικές διαδικασίες!
Το τι συνέβη το γνωρίζουμε όλοι: Τον χρεοκοπημένο σύλλογο (εξ ου και ο υποβιβασμός κατά δύο κατηγορίες, αντί μιας) ανέλαβε πάμπλουτος επιχειρηματίας, χωρίς πλέον να απαιτείται να επωμιστεί τα δυσβάσταχτα πρότερα χρέη του συλλόγου (για τα οποία, φυσικά, ουδόλως ήταν ο ίδιος υπεύθυνος). Έστω και με μπάτζετ λιτότητας, έστω κι αν ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα το όνειρο του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια (ωραία η μακέτα, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε…), ο σύλλογος κατάφερε, τελικά, να ορθοποδήσει, επιστρέφοντας σιγά-σιγά στη μεγάλη κατηγορία…
Αν το δει κανείς με ψυχρά (σχεδόν κυνικά) ρεαλιστική ματιά, η εισβολή των χούλιγκανς στο ΟΑΚΑ τον Απρίλιο του 2013, υπηρέτησε μια πολύ συγκεκριμένη αναγκαιότητα: Ήταν μια ακραία αντιαθλητική ενέργεια μιας ομάδας αλητών, που διευκόλυνε, εν τούτοις, μια ιδιοκτησιακή αλλαγή σωτηρίας για την ΑΕΚ! Μα δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο…
Τον Μάιο του 2004, μέλη της ίδιας οργάνωσης φανατικών «οπαδών» της ΑΕΚ εισέβαλαν στο τότε προπονητικό κέντρο της ομάδας στους Θρακομακεδόνες, βιαιοπραγώντας ενάντια σε όποιον – και καταστρέφοντας ό,τι – εύρισκαν μπροστά τους. Σκοπός τους: να επιβάλουν δια της βίας και της τρομοκρατίας την ανάληψη της ΠΑΕ από τον τότε εκλεκτό τους – και μετέπειτα απόλυτα μισητό τους – Θεμιστοκλή Νικολαΐδη. Τα κίνητρά τους δεν ήταν εντελώς ιδεαλιστικά, αφού πίστευαν πως ο νέος πρόεδρος θα μοιραζόταν μαζί τους τη διοίκηση του συλλόγου (κατά τη γνωστή ρήση: «το τάδε κόμμα στην κυβέρνηση – ο λαός στην εξουσία»)!
Είναι αλήθεια ότι ο Θ. Νικολαΐδης, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση, προσπάθησε ειλικρινά – πλην μάταια – να αντιμετωπίσει το φαινόμενο του χουλιγκανισμού στην ΑΕΚ. Για να ηττηθεί και να εκδιωχθεί, τελικά, και ο ίδιος από εκείνους που πριν λίγα χρόνια τον είχαν επιβάλει δια της βίας στην προεδρία του συλλόγου…
Το έχω γράψει άπειρες φορές, και άλλες τόσες δοκίμασα να αλλάξω γνώμη μα τα γεγονότα προλάβαιναν πάντα και με επανέφεραν: Η συγκεκριμένη οργάνωση «οπαδών» αποτελεί τη μεγαλύτερη παθογένεια της ΑΕΚ. Είναι μηχανισμός εσωτερικής υπονόμευσης και σταθερός παράγοντας δυσφήμισης του ιστορικού συλλόγου. Ένα σωματείο που, από τη μέρα της ίδρυσής του, έκανε σημαία του το αθλητικό ήθος (άρρηκτα συνδεδεμένο με τις προσφυγικές του καταβολές) κατάντησε να «διακρίνεται» σήμερα για τις αντιαθλητικές ενέργειες μιας μερίδας κατ’ όνομα «φιλάθλων» του! Όμως, φταίνε μόνο αυτοί;
Αναζητώντας απάντηση, θα επιχειρήσω να βάλω το μαχαίρι λίγο πιο βαθιά, σε περιοχές ενδεχομένως επικίνδυνες… Σε συζήτηση που είχα, πριν χρόνια, με τον προαναφερθέντα ιστορικό αρχηγό της οργάνωσης οπαδών και τότε πρόεδρο της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ (ο οποίος, εκτός του ότι είναι ιδιαιτέρως ευφυής, μου φάνηκε κι απόλυτα ειλικρινής, όσο κι αν διαφωνούσα με τις απόψεις και τις μεθόδους του) μου ομολόγησε ότι, στις τάξεις της οργάνωσης είχαν παρεισφρήσει και περιθωριακά στοιχεία τα οποία ήταν αδύνατο να ελεγχθούν. Αν και δεν του το είπα ανοιχτά, προς επιβεβαίωση της σκέψης μου, ήταν φανερό σ’ εμένα (και όχι μόνο) ότι είχε δημιουργηθεί ερήμην του ένας δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα σε ένα τμήμα της οργάνωσής του και σε γνώριμους «πολιτικούς» χώρους με «αντιεξουσιαστική» δράση. Εξ άλλου, αν πάτε στα Εξάρχεια (πηγαίνω συχνά) θα δείτε σε πολλούς τοίχους το όνομα της ΑΕΚ με κυκλωμένο το «Α»…
Χρόνια, τώρα, αναρωτιόμαστε γιατί η Πολιτεία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και οριστικά το πρόβλημα των «μπαχαλάκηδων» που κάθε λίγο σπέρνουν τον τρόμο στην πόλη, απειλώντας ζωές και καταστρέφοντας περιουσίες. Κι έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί ερωτήματα για το κατά πόσον, τελικά, η Πολιτεία θέλει στ’ αλήθεια να εξαλείψει το φαινόμενο. Κάποιοι σοβαροί αναλυτές, μάλιστα, έχουν κατά καιρούς υπαινιχθεί ότι η παρουσία και η δράση των εν λόγω περιθωριακών στοιχείων ίσως και να εξυπηρετούν την εκάστοτε εξουσία (για λόγους που δεν θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε εδώ), πράγμα που ενδεχομένως εξηγεί και την κατ’ ουσίαν υποτονική αντίδραση όλων, ανεξαιρέτως, των κυβερνήσεων απέναντι σ’ αυτό το κοινωνικό φαινόμενο.
Ανάλογες σκέψεις θα μπορούσε να κάνει κάποιος για την αδυναμία (ή μήπως απροθυμία;) όλων των διοικήσεων της ΑΕΚ να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του χουλιγκανισμού που κατατρώει εδώ και χρόνια τις σάρκες του συλλόγου. Και το ερώτημα είναι ίδιο όπως πριν: Αν και σαφώς ανεπιθύμητοι, μήπως οι ταραξίες αυτοί εξυπηρετούν κάποιες σκοπιμότητες; Ή έστω, σε πιο αθώα εκδοχή, μήπως οι διοικήσεις απλά φοβούνται να τα βάλουν με έναν σκληρό και βίαιο πυρήνα «οπαδών» που ανεβοκατεβάζει διοικήσεις και ιδιοκτησιακές αρχές, εκδιώκει ανεπιθύμητους προπονητές με ιστορική προσφορά στο σύλλογο, και, γενικά, διεκδικεί ρόλο παράπλευρης συν-διοίκησης στην ΑΕΚ;
Ο Θ. Νικολαΐδης – ας μη μασάμε τα λόγια μας – τους χρησιμοποίησε το 2004 για να πάρει στα χέρια του την ΑΕΚ. Στη συνέχεια, εν τούτοις, εξιλεώθηκε στα μάτια των αληθινών φιλάθλων, καταβάλλοντας ειλικρινείς προσπάθειες να εξαλείψει τη βία από στον οπαδικό χώρο του συλλόγου. Μακάρι να το είχε πετύχει, μα έπεσε κι ο ίδιος θύμα του μηχανισμού που κάποτε τον είχε αναδείξει ως ηγέτη.
Η σημερινή διοίκηση της ΑΕΚ έχει μια ιστορική ευκαιρία – ίσως και μια ιστορική ευθύνη – να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε ο Νικολαΐδης. «Λησμονώντας», εν ανάγκη, ότι κι εκείνη ήρθε στα πράγματα υποβοηθούμενη άθελά της από μια στιγμιαία δράση κάποιων που καλείται τώρα να απομακρύνει οριστικά από τους κόλπους του συλλόγου. Αν το πράξει (ή, ως αρχή, αν ειλικρινά το προσπαθήσει), αυτονοήτως θα χειροκροτήσουμε. Αν όχι, ανοίγουν τότε οι κερκόπορτες του νου σε σκοτεινές σκέψεις. Τέτοιες που μόνο στα υπόγεια της πολιτικής έχουν θέση…
Γιατί, με την ιδέα πως γήπεδο της ΑΕΚ στην ιστορική του θέση δεν πρόκειται να δούμε, ίσως κατορθώσουμε, τελικά, να συμφιλιωθούμε. Με τις εικόνες ντροπής, όμως, που εκθέτουν το σύλλογο στα μάτια της φίλαθλης κοινής γνώμης και προσβάλλουν τις μνήμες εκείνων που με αίμα έγραψαν την ιστορία του, δεν θα συμφιλιωθούμε ποτέ! Γιατί η βία δεν υπήρξε στην ατζέντα των πρωτεργατών της ιδέας που λέγεται ΑΕΚ. Έστω κι αν βίαια είχαν εκείνοι εκδιωχθεί από τα χώματά τους…
Aixmi.gr
Τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς στο ΟΑΚΑ τα εξιστόρησα άμεσα σε άρθρο μου στο «Βήμα». Ξαναδιαβάζοντάς το σήμερα, συνειδητοποιώ πόσο αφελής υπήρξε τότε η προσέγγισή μου υπό το κράτος ψυχικής φόρτισης! Γιατί, η εξέλιξη των πραγμάτων στην ΑΕΚ κάθε άλλο παρά επαλήθευσε, στη συνέχεια, τον συναισθηματικά φορτισμένο επίλογο του άρθρου…
Όσοι έζησαν τα γεγονότα αυτά, δεν μπορεί παρά να παρατήρησαν τις ομοιότητες με τον πρόσφατο αγώνα κυπέλλου ΑΕΚ-Ολυμπιακού, στο ίδιο γήπεδο: Η ΑΕΚ δίνει κρίσιμο παιχνίδι, παίζοντας ποδόσφαιρο κατώτερο των περιστάσεων… Το σκορ μένει στο 0-0 ως τα τελευταία λεπτά, όταν ο αντίπαλος πετυχαίνει τέρμα… Μερίδα «οργανωμένων οπαδών» εισβάλλουν στο γήπεδο (άγνωστο πώς τα κατάφεραν, ενώ υποτίθεται πως υπήρχε αυστηρή περιφρούρηση) κινούμενοι απειλητικά κατά πάντων… Ο διαιτητής διακόπτει το παιχνίδι εις βάρος της ΑΕΚ…
Το θεωρώ χρήσιμο (έστω κι αν αποκαλύπτει το μέγεθος της τότε αφέλειάς μου – ή, ίσως, ακριβώς γι’ αυτό!) να παραθέσω στο αναγνωστικό κοινό του Aixmi.gr το άρθρο μου στο «Βήμα» της 16-4-2013. Είναι ίσως η μόνη καταγεγραμμένη ζωντανή μαρτυρία τού τι συνέβη μετά τη λήξη του αγώνα, όταν ο κόσμος, σε κατάσταση πανικού, προσπαθούσε να απομακρυνθεί από το ΟΑΚΑ, το οποίο είχε μετατραπεί σε έναν τεράστιο θάλαμο αερίων! Και είναι επίσης η μαρτυρία τού πόσο κοντόφθαλμοι υπήρξαμε τότε προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τα γεγονότα… Παραθέτω το κείμενο του άρθρου με μερικές πρόσθετες λεπτομέρειες και μικροδιορθώσεις.
————————————————-
Θα μιλήσω με γεγονότα και μόνο, έτσι όπως τα έζησα. Γιατί, αν αφήσω ελεύθερο να εκφραστεί το συναίσθημα, ίσως να πω και πράγματα που δεν πρέπει…
Ολυμπιακό Στάδιο, 14-4-2013. Απομένουν δύο λεπτά (θεωρητικά) για να τελειώσει το παιχνίδι ζωής και θανάτου, ΑΕΚ-Πανθρακικός. Στο σημείο εκείνο, η φιλοξενούμενη ομάδα πετυχαίνει τέρμα και οι πύλες της κολάσεως ανοίγουν διάπλατα!
Από μια κερκόπορτα της εξέδρας (αλήθεια, πώς έμεινε αφύλακτη;) ξεχύνονται στον αγωνιστικό χώρο μερικές εκατοντάδες αλητών, μέλη στη συντριπτική πλειοψηφία τους – αν όχι στο σύνολό τους – της μεγαλύτερης οργάνωσης νεκροθαφτών της ΑΕΚ. (Επισήμως αυτοαποκαλούνται «οπαδοί»…) Επιτίθενται στους παίκτες των δύο ομάδων, επαναλαμβάνοντας τις αθλιότητες που είχαν διαπράξει πριν δύο χρόνια, στο ίδιο γήπεδο, κατά τη διάρκεια του Τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος.
Σε αντίθεση με τον τότε διαιτητή, ο οποίος κακώς δεν είχε διακόψει το παιχνίδι αφαιρώντας τη νίκη και το κύπελλο από την ΑΕΚ, ο τωρινός εφαρμόζει κατά γράμμα τους κανονισμούς κηρύσσοντας τον αγώνα διακοπέντα και στέλνοντας την ΑΕΚ οριστικά στον υποβιβασμό! Οι κάφροι εισβάλλουν στο χώρο των αποδυτηρίων αλλά απωθούνται από δυνάμεις των ΜΑΤ. Από παντού ακούγονται εκρήξεις…
Αποφασίζουμε με τη γυναίκα μου να βγούμε από το γήπεδο, φοβούμενοι τα χειρότερα. Κινούμαστε προς το σταθμό του ΗΣΑΠ. Την ώρα που ανεβαίνουμε στην αποβάθρα, ένα τραίνο ετοιμάζεται να ξεκινήσει για Αθήνα. Είναι υπερπλήρες, έτσι αποφασίζουμε (μοιραίο λάθος!) να περιμένουμε το επόμενο. Το οποίο καταφθάνει μετά από λίγο. Γεμίζει ασφυκτικά, αλλά τούτη τη φορά δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε: οι ήχοι απ’ τις εκρήξεις που δυναμώνουν δείχνουν πως κοντοζυγώνει η θύελλα στον ηλεκτρικό!
Βλέπουμε ξαφνικά να ξεπροβάλλουν απ’ τις ηλεκτρικές σκάλες, τρέχοντας, μερικοί από τους χούλιγκανς. Μπουκάρουν στο βαγόνι, φωνάζοντας με έκδηλη αγωνία: «Οδηγέ, κλείσε τις πόρτες και φύγε!» Οι πόρτες, όμως, δεν λεν να κλείσουν. Και τότε εμφανίζονται από τη σκάλα τα ΜΑΤ. Χωρίς να το πολυσκεφτούν, πετούν δακρυγόνα προς την ανοιχτή πόρτα του βαγονιού. Ακολουθεί πανικός, καθώς μέσα στο βαγόνι υπάρχουν κατά κύριο λόγο απλοί φίλαθλοι άσχετοι με τα επεισόδια, υπάρχουν γονείς με μικρά παιδιά. Δίπλα μου, η γυναίκα μου παθαίνει κρίση πανικού: «Πρέπει να βγω από ‘δώ μέσα… Αφήστε με να βγω!» Τρέμω για την αλλεργία της, ξέρω καλά τι θα συμβεί αν «ξυπνήσει»…
Κάποιος φωνάζει «κλείστε τα παράθυρα», άλλος «ανοίξτε τα»! Ένας τρίτος, «μη βγει κανείς έξω, μείνετε στο βαγόνι»! Αντιλαμβάνομαι πως αυτή είναι συνταγή αυτοκτονίας. Παραμερίζοντας ό,τι βρίσκεται μπροστά μας, βγαίνουμε απ’ το βαγόνι. Περνώντας μέσα από τα ΜΑΤ, φωνάζω: «Ντροπή σας, μέσα υπάρχουν παιδιά!» Με κοιτούν αδιάφορα, και κάποιος μόνο λέει: «Δεν ξέρω, κύριε, πείτε τα αλλού. Υπάρχουν εντολές!»
Λίγο έξω απ’ το σταθμό, η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Τα μάτια τσούζουν αφόρητα και ο λαιμός καίει! Αναζητούμε έξοδο απ’ το καταραμένο ΟΑΚΑ. Τη βρίσκουμε στην πλευρά προς Νέο Ηράκλειο. Βγαίνουμε ξέροντας πως είναι η τελευταία φορά… Από αύριο δεν θα υπάρχει ΑΕΚ. Πέθανε απόψε, δολοφονημένη από τους ίδιους τους «οπαδούς» της. Ή μάλλον, από μια οργάνωση σκουληκιών που τρύπωσαν στο σώμα της και της προκάλεσαν αργή σήψη, ως τον τελικό θάνατο…
Ο γενειοφόρος αρχηγός τους μπορεί τώρα να καβαλάει με αυτοπεποίθηση και ανανεωμένο αίσθημα φιλοδοξίας το παπί του! Στη νέα ερασιτεχνική ομάδα γειτονιάς που θα προκύψει από το λείψανο της κάποτε δοξασμένης Ένωσης, όλο και κάποιος θα χρειαστεί να κάνει τον πρόεδρο…
————————————————-
Η εκ των υστέρων αποκτηθείσα σοφία αποκαλύπτει το μέγεθος της τότε αφέλειάς μου! Η εισβολή των χούλιγκανς πράγματι διασφάλισε τον υποβιβασμό της ΑΕΚ. Όμως, σε πείσμα της μελαγχολικής βεβαιότητας που εκφράζει ο επίλογος του άρθρου, η ΑΕΚ κάθε άλλο παρά εκφυλίστηκε σε «ερασιτεχνική ομάδα γειτονιάς». Και το παιχνίδι εκείνης της βραδιάς δεν ήταν, τελικά, το τελευταίο της ομάδας στο «καταραμένο ΟΑΚΑ». Όσο για τον «γενειοφόρο αρχηγό» (και ιδρυτή) της γνωστής, ακραίας οργάνωσης οπαδών, απομακρύνθηκε και αντικαταστάθηκε με συνοπτικές διαδικασίες!
Το τι συνέβη το γνωρίζουμε όλοι: Τον χρεοκοπημένο σύλλογο (εξ ου και ο υποβιβασμός κατά δύο κατηγορίες, αντί μιας) ανέλαβε πάμπλουτος επιχειρηματίας, χωρίς πλέον να απαιτείται να επωμιστεί τα δυσβάσταχτα πρότερα χρέη του συλλόγου (για τα οποία, φυσικά, ουδόλως ήταν ο ίδιος υπεύθυνος). Έστω και με μπάτζετ λιτότητας, έστω κι αν ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα το όνειρο του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια (ωραία η μακέτα, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε…), ο σύλλογος κατάφερε, τελικά, να ορθοποδήσει, επιστρέφοντας σιγά-σιγά στη μεγάλη κατηγορία…
Αν το δει κανείς με ψυχρά (σχεδόν κυνικά) ρεαλιστική ματιά, η εισβολή των χούλιγκανς στο ΟΑΚΑ τον Απρίλιο του 2013, υπηρέτησε μια πολύ συγκεκριμένη αναγκαιότητα: Ήταν μια ακραία αντιαθλητική ενέργεια μιας ομάδας αλητών, που διευκόλυνε, εν τούτοις, μια ιδιοκτησιακή αλλαγή σωτηρίας για την ΑΕΚ! Μα δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο…
Τον Μάιο του 2004, μέλη της ίδιας οργάνωσης φανατικών «οπαδών» της ΑΕΚ εισέβαλαν στο τότε προπονητικό κέντρο της ομάδας στους Θρακομακεδόνες, βιαιοπραγώντας ενάντια σε όποιον – και καταστρέφοντας ό,τι – εύρισκαν μπροστά τους. Σκοπός τους: να επιβάλουν δια της βίας και της τρομοκρατίας την ανάληψη της ΠΑΕ από τον τότε εκλεκτό τους – και μετέπειτα απόλυτα μισητό τους – Θεμιστοκλή Νικολαΐδη. Τα κίνητρά τους δεν ήταν εντελώς ιδεαλιστικά, αφού πίστευαν πως ο νέος πρόεδρος θα μοιραζόταν μαζί τους τη διοίκηση του συλλόγου (κατά τη γνωστή ρήση: «το τάδε κόμμα στην κυβέρνηση – ο λαός στην εξουσία»)!
Είναι αλήθεια ότι ο Θ. Νικολαΐδης, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση, προσπάθησε ειλικρινά – πλην μάταια – να αντιμετωπίσει το φαινόμενο του χουλιγκανισμού στην ΑΕΚ. Για να ηττηθεί και να εκδιωχθεί, τελικά, και ο ίδιος από εκείνους που πριν λίγα χρόνια τον είχαν επιβάλει δια της βίας στην προεδρία του συλλόγου…
Το έχω γράψει άπειρες φορές, και άλλες τόσες δοκίμασα να αλλάξω γνώμη μα τα γεγονότα προλάβαιναν πάντα και με επανέφεραν: Η συγκεκριμένη οργάνωση «οπαδών» αποτελεί τη μεγαλύτερη παθογένεια της ΑΕΚ. Είναι μηχανισμός εσωτερικής υπονόμευσης και σταθερός παράγοντας δυσφήμισης του ιστορικού συλλόγου. Ένα σωματείο που, από τη μέρα της ίδρυσής του, έκανε σημαία του το αθλητικό ήθος (άρρηκτα συνδεδεμένο με τις προσφυγικές του καταβολές) κατάντησε να «διακρίνεται» σήμερα για τις αντιαθλητικές ενέργειες μιας μερίδας κατ’ όνομα «φιλάθλων» του! Όμως, φταίνε μόνο αυτοί;
Αναζητώντας απάντηση, θα επιχειρήσω να βάλω το μαχαίρι λίγο πιο βαθιά, σε περιοχές ενδεχομένως επικίνδυνες… Σε συζήτηση που είχα, πριν χρόνια, με τον προαναφερθέντα ιστορικό αρχηγό της οργάνωσης οπαδών και τότε πρόεδρο της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ (ο οποίος, εκτός του ότι είναι ιδιαιτέρως ευφυής, μου φάνηκε κι απόλυτα ειλικρινής, όσο κι αν διαφωνούσα με τις απόψεις και τις μεθόδους του) μου ομολόγησε ότι, στις τάξεις της οργάνωσης είχαν παρεισφρήσει και περιθωριακά στοιχεία τα οποία ήταν αδύνατο να ελεγχθούν. Αν και δεν του το είπα ανοιχτά, προς επιβεβαίωση της σκέψης μου, ήταν φανερό σ’ εμένα (και όχι μόνο) ότι είχε δημιουργηθεί ερήμην του ένας δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα σε ένα τμήμα της οργάνωσής του και σε γνώριμους «πολιτικούς» χώρους με «αντιεξουσιαστική» δράση. Εξ άλλου, αν πάτε στα Εξάρχεια (πηγαίνω συχνά) θα δείτε σε πολλούς τοίχους το όνομα της ΑΕΚ με κυκλωμένο το «Α»…
Χρόνια, τώρα, αναρωτιόμαστε γιατί η Πολιτεία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και οριστικά το πρόβλημα των «μπαχαλάκηδων» που κάθε λίγο σπέρνουν τον τρόμο στην πόλη, απειλώντας ζωές και καταστρέφοντας περιουσίες. Κι έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί ερωτήματα για το κατά πόσον, τελικά, η Πολιτεία θέλει στ’ αλήθεια να εξαλείψει το φαινόμενο. Κάποιοι σοβαροί αναλυτές, μάλιστα, έχουν κατά καιρούς υπαινιχθεί ότι η παρουσία και η δράση των εν λόγω περιθωριακών στοιχείων ίσως και να εξυπηρετούν την εκάστοτε εξουσία (για λόγους που δεν θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε εδώ), πράγμα που ενδεχομένως εξηγεί και την κατ’ ουσίαν υποτονική αντίδραση όλων, ανεξαιρέτως, των κυβερνήσεων απέναντι σ’ αυτό το κοινωνικό φαινόμενο.
Ανάλογες σκέψεις θα μπορούσε να κάνει κάποιος για την αδυναμία (ή μήπως απροθυμία;) όλων των διοικήσεων της ΑΕΚ να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του χουλιγκανισμού που κατατρώει εδώ και χρόνια τις σάρκες του συλλόγου. Και το ερώτημα είναι ίδιο όπως πριν: Αν και σαφώς ανεπιθύμητοι, μήπως οι ταραξίες αυτοί εξυπηρετούν κάποιες σκοπιμότητες; Ή έστω, σε πιο αθώα εκδοχή, μήπως οι διοικήσεις απλά φοβούνται να τα βάλουν με έναν σκληρό και βίαιο πυρήνα «οπαδών» που ανεβοκατεβάζει διοικήσεις και ιδιοκτησιακές αρχές, εκδιώκει ανεπιθύμητους προπονητές με ιστορική προσφορά στο σύλλογο, και, γενικά, διεκδικεί ρόλο παράπλευρης συν-διοίκησης στην ΑΕΚ;
Ο Θ. Νικολαΐδης – ας μη μασάμε τα λόγια μας – τους χρησιμοποίησε το 2004 για να πάρει στα χέρια του την ΑΕΚ. Στη συνέχεια, εν τούτοις, εξιλεώθηκε στα μάτια των αληθινών φιλάθλων, καταβάλλοντας ειλικρινείς προσπάθειες να εξαλείψει τη βία από στον οπαδικό χώρο του συλλόγου. Μακάρι να το είχε πετύχει, μα έπεσε κι ο ίδιος θύμα του μηχανισμού που κάποτε τον είχε αναδείξει ως ηγέτη.
Η σημερινή διοίκηση της ΑΕΚ έχει μια ιστορική ευκαιρία – ίσως και μια ιστορική ευθύνη – να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε ο Νικολαΐδης. «Λησμονώντας», εν ανάγκη, ότι κι εκείνη ήρθε στα πράγματα υποβοηθούμενη άθελά της από μια στιγμιαία δράση κάποιων που καλείται τώρα να απομακρύνει οριστικά από τους κόλπους του συλλόγου. Αν το πράξει (ή, ως αρχή, αν ειλικρινά το προσπαθήσει), αυτονοήτως θα χειροκροτήσουμε. Αν όχι, ανοίγουν τότε οι κερκόπορτες του νου σε σκοτεινές σκέψεις. Τέτοιες που μόνο στα υπόγεια της πολιτικής έχουν θέση…
Γιατί, με την ιδέα πως γήπεδο της ΑΕΚ στην ιστορική του θέση δεν πρόκειται να δούμε, ίσως κατορθώσουμε, τελικά, να συμφιλιωθούμε. Με τις εικόνες ντροπής, όμως, που εκθέτουν το σύλλογο στα μάτια της φίλαθλης κοινής γνώμης και προσβάλλουν τις μνήμες εκείνων που με αίμα έγραψαν την ιστορία του, δεν θα συμφιλιωθούμε ποτέ! Γιατί η βία δεν υπήρξε στην ατζέντα των πρωτεργατών της ιδέας που λέγεται ΑΕΚ. Έστω κι αν βίαια είχαν εκείνοι εκδιωχθεί από τα χώματά τους…
Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου