Ζώντας με το φόβο...

Έλαβα, μέσω Facebook, ένα αξιόλογο σχόλιο από την Παρασκευή- Νικολέττα Σίμου, με αφορμή το άρθρο "Πόσο 'ρατσιστικός' είναι ο φόβος;". Αξίζει να αναδημοσιεύσω το σχόλιο κι εδώ:

Εργάζομαι στην Ηπείρου. Κάθε μέρα βλέπω ζοφερές εικόνες στην Πλατεία Βικτωρίας... Υπερτερούν οι νέοι πρόσφυγες, οι οποίοι είναι γεροδεμένοι και όχι τόσο ταλαιπωρημένοι. Συναθροίζονται σε ομάδες και μιλούν μεγαλόφωνα... Φοβάμαι! Αναρωτιέμαι, τι κίνητρα έχουν αυτοί οι άνθρωποι -ως επί το πλείστον Αφγανοί- να φεύγουν τόσο μαζικά από τη χώρα τους;

Πιο πέρα ένας πατέρας -είναι δεν είναι 20 χρόνων- από τη Συρία κρατάει ένα νεογέννητο μωράκι στην αγκαλιά του. Πού να γεννήθηκε, σκέφτομαι, και τι ν' ανάγκασε αυτό το νέο πατέρα να πάρει την οικογένειά του, και ιδιαίτερα την ετοιμόγεννη γυναίκα του, και να φύγει...

Και τότε φοβάμαι για το μέλλον μας, μην καταλήξουν τα παιδιά μας έτσι! Οι μαθητές του σχολείου μου δεν είναι πια μόνιμοι, έρχονται και φεύγουν για Γερμανία, Σουηδία... Τους γυρίζουν πίσω και μετά φεύγουν παράνομα. Και όσοι καταφέρνουν να εγκατασταθούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν περνούν καλά, υποφέρουν. Κι αν δεν βρουν δουλειά οι γονείς τους, θα τους διώξουν πίσω στην Ελλάδα... Αναρωτιέμαι, τι θα γίνει η απόγνωση και η απαισιοδοξία που θα νοιώθουν; Στους περισσότερους θα μεταλλαχθεί σε βία, κοινωνικό μίσος, θρησκευτική μισαλλοδοξία... Κάθε μέρα που παίρνω το τρένο της Βικτώριας για να πάω σπίτι κάνω ένα γρήγορο έλεγχο με τα μάτια πριν μπω στο βαγόνι. Φοβαμαι...! Είναι αλήθεια ότι από τη φύση μας φοβόμαστε κάτι το πρωτόγνωρο, κάτι το καινούργιο... Ο κόσμος μας αλλάζει και τα ιδανικά μας βρίσκονται υπό αναμόρφωση...

Υ.Γ: Θυμάμαι τα λόγια της γιαγιάς Τασσώς από τις πρώτες εμπειρίες της μόλις ήρθε από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα: "Φάε το φαγητό σου γιατί θα σε φάει ο Πρόσφυγγας!", έλεγαν οι μανάδες στα παιδιά τους. Πόσο φόβο μέσα τους θα ένοιωθαν οι γηγενείς Έλληνες για τη νέα τάξη πραγμάτων...! Ο δικός μου φόβος δεν προέρχεται από τους μετανάστες: Προέρχεται από τη ροή των πραγμάτων που συμβαίνουν παγκόσμια και δεν μπορώ να ερμηνεύσω...

Παρασκευή- Νικολέττα Σίμου